بعضی ها می گویند اصلا چه نیازی به رشد فردی داریم؟ چه نیازی داریم شخصیت مان را بهتر کنیم یا بدتر از آن به دنبال تغییرش باشیم؟! بعضی ها حتی مربیانی را که به آموزش می پردازند را متهم به سودجویی و می کنند اما همین افراد اگر در برابر فردی قرار گیرند که شخصیت تنفرآمیزی دارد، او را علاوه بر اینکه از کنار خود طرد می کنند، بلکه احساس تنفرآوری از بودن در کنار چنین اشخاصی پیدا می کنند.
وقتی پر از منفی بافی، اضطراب و تنفر باشی، بوی مدفوع شخصیت ات همه جا را فرا خواهد گرفت.
نمی دانم دیگران چه تعریفی از فساد اخلاقی دارند اما از نظر من فساد اخلاقی همین پوسیدن شخصیت درون ماست.
اینهمه می گویند مثبت باش، خوش بین باش و . چیز های لاکچری نیست که اگر دوست داشته باشی درون خودت بوجود بیاوری. بلکه تو مم هستی تا حداقلی از شخصیت را داشته باشی تا دیگران بتوانند با تو ارتباط برقرار کنند.
وقتی گرفتار ذهن ناخودآگاهت می شوی خودت را مشاهده کرده ای؟ اگر فیلمی از تو پخش شود، از شدت رفتار های زننده ات حالت تهوع پیدا می کنی. اما وقتی ذهنت ناهوشیار می شود، به خواب می روی، و فقط خوابگردی می شوی که همه چیز را از روی عادت انجام میدهد، از رانندگی تا حرف زدن های روزمره ات همه و همه بدون اراده ات انجام می شوند.
لازم نیست خوشبین باشی، مخصوصا وقتی که تمام رفتارت از روی منفی بافی، ترس، و احساسات منفی انجام میگرد. وقتی درونت اینگونه ویران است، حوادثی که بوجود خواهد آمد هم بر آواری که زیرش گرفتاری خواهد افزود، تنها راه حل این زندگی فلاکت بار، یک تصمیم قطعی، صادقانه، و از روی اراده است، اگر تصمیم بگیری که "تبدیل به شخصیت متفاوتی" شوی، هر بار که گرفتار این باتلاق شدی، آگاه خواهی شد و دوباره خودت را روی احساسات، و افکار تازه تنظیم خواهی کرد.
درباره این سایت